Een cliënte die in begeleiding is naar aanleiding van een burn-out, komt toe. Ik vraag hoe het met haar is en ze zegt dat het goed gaat. Er is wel hier en daar wat vervelends gebeurd op haar werk, maar ze heeft het al achter zich kunnen laten. Ze wijdt er over uit en ik zie de paarden steeds verder weggaan van ons terwijl ze over haar werk vertelt. Ik zie ook veel spanning in haar lichaam. Daarna vertelt ze over een cursus die ze volgt waar ze zich heel goed bij voelt. Ik zie de paarden steeds dichterbij komen en zie haar lichaamstaal veranderen. Ze lacht meer en lijkt meer ontspannen te zijn. Als ik dit proces benoem, schrikt ze. Ze is gewoon zich af te sluiten voor haar emoties. Ze heeft geleerd dat je je best moet doen en altijd moet doorgaan. Wanneer ook dat patroon benoemd wordt, wordt ze zich stap voor stap bewust van haar emoties en laat ze ze een beetje toe. Het paard komt steeds dichter en maakt contact met haar wanneer ze haar emoties toe laat.
Dat komt omdat paarden incongruentie kunnen voelen. Incongruentie betekent dat wat we voelen anders is dan hoe we ons gedragen. Bijvoorbeeld wanneer je gespannen bent maar je dit niet wil laten zien aan anderen. Onderliggende emoties die we onderdrukken maken dat onze lichaamstaal niet overeenkomt met hoe we ons voelen. Paarden pikken dat op en reageren daar op. Je bent immers maar een betrouwbaar lid van hun kudde als je toont hoe je je voelt.
We zetten in de piste 2 kegels uit die elk staan voor een andere situatie. De ene kegel staat voor maandag gaan werken, de andere staat voor niet gaan werken. Het paard stapt vastberaden naar de kegel die staat voor niet gaan werken, raakt deze aan en blijft er staan. Ze neemt hem mee naar de kegel die staat voor gaan werken. Ze stuurt het paard er heel dicht naartoe maar hij raakt de kegel niet aan. Hij loopt er langs en kijkt er zelfs niet naar. Nu is dit toch wel heel bijzonder aangezien mijn paarden leren aan de kegel te parkeren en daar dan meestal nog een snoepje voor krijgen. Hoe komt dit? Omdat het paard resoneert met de gevoelens van anderen. Deze cliënte voelt zoveel spanning bij gaan werken, maar ze is zich hier niet helemaal bewust van omdat ze in het verleden geleerd heeft dat je je moet afsluiten van je emoties en je lichaam om te kunnen overleven. Haar emoties vertellen haar eigenlijk dat ze deze job niet graag doet en dat het tijd is voor iets anders. Als we niet luisteren naar onze emoties dan lopen we vast. Dat is nu net wat we van paarden kunnen leren. Contact maken met onze emoties en ons lichaam. Nagaan wat onze emoties ons willen vertellen en aan welke behoefte er voldaan moet worden. Dat is de kracht van therapie met assistentie van paarden.